روز ۲۹ فروردین ، گرگان فرزند هنرمندی را به خاک هنرخیزش سپرد .
«محمد زمان گلدسته» ، شاعر شعرهای آئینی دار فانی را وداع گفت و ققنوس وار به دیار باقی شتافت.
مرگ ، حقیقتی است که دیر یا زود به سراغ همه ی انسان ها خواهد آمد اما در فقدان این شاعر برجسته ، موضوعی وجود دارد که باید به آن توجه شود و آن قدرشناسی مردم از شعر و شخصیت شاعری است که در دوران هیاهوی انواع مکتب ها و جریان های ادبی و در غرور شعری جریان های روشنفکری و شبه روشنفکری ، علمدار شعر آئینی در استان گلستان بوده و مردم او را با عنوان شاعر اهل بیت (ع) می شناسند .
شعر ، هنری است که با موسیقی و کلام عجین شده و ای بسا شعری را در قالب نغمه ای شنیده باشیم بی آنکه بدانیم شاعرش کیست ! اما بدرقه ی مردم گرگان ثابت کرد که هم هنرشناس هستند و هم قدردان هنرمندی هستند که عمری را در سرایش شعر برای اهل بیت (ع) و ترویج و تبلغ فرهنگ ایثار و شهادت گذرانده بود.
باید گفت شعر با همه ی تعریفات کهنه و نویی که دارد هنوز هم در صدر هنرهاست و مردم، هنرمندان ( شاعرانی ) که به زبان آنان سخن بگویند و مروج آرمان های مقدسشان باشند را دوست دارند .
شعر گفتن برای اهل بیت(ع) مایه ی شرافت و مباهات شاعران ایرانی مسلمان است و این مسئله ای تازه نیست بلکه به قدر تاریخ ادبیات سابقه دارد و عجیب آنکه در روزگار رسانه های زودگذر و خطی ! همچنان مردم شعر را می فهمند و شاعری چون «محمد زمان گلدسته » را تکریم می کنند و این یعنی شرافت هنردینی و شعر آئینی …
در تاریخ اسلام شاهدیم هنرمندانی چون فرزدق ، کمیت ، دعبل و … و حتی مولا علی (ع) به اسلام و نهضت اسلامی ! با شعر خدمت کرده اند !
در تاریخ فرهنگ و هنر سرزمین تاریخی جرجان و استرآباد هم بوده اند بزرگانی که شعرشان را به نام نامی اهل بیت(ع) متبرک کرده اند .
فروغی استرآبادی ( قرن دهم ) ، مختومقلی فراغی ( قرن ۱۲ هجری ) ، مداح کردکویی ( قرن ۱۴ هجری ) مشرقی استرآبادی ( قرن ۱۳ هجری ) نظام استرآبادی ( قرن نهم و دهم هجری ) ، هلالی استرآبادی ( قرن دهم هجری ) ، میرداماد استرآبادی ( قرن ۱۱ هجری ) ، بنی هاشم ( قرن ۱۴ هجری ) و … از جمله ی این شاعران اند و حتی برخی از شاعران در راه دفاع از اهل بیت (ع) رنج ها و زخم زبان ها دیده و شنیده و حتی به شهادت رسیده اند !
«محمد زمان گلدسته» با شعرهای پرمحتوایی که در خصوص پیشوایان معصوم (ع) و اشعاری که در تبلیغ ، ترویج و حتی تبیین فرهنگ ایثار و شهادت سروده است ، قطعا در شمار شاعران شاخص تاریخ شعرآئینی در سرزمین جرجان و استرآباد است و برگ زرینی را به کارنامه ی ادبیات آئینی افزوده است .
از ائمه اهل بیت (ع) نیز توصیفات فراوانى درباره شعر شاعران و دعا در حق آنان، و جایزه بخشیدن به آنها، رسیده است که اگر بخواهیم به نقل آنها بپردازیم سخن به درازا مىکشد. به عنوان مثال ؛
در آن زمان که هنرمندان جبهه ی کفر ، رسول رحمت (ص) را با زبان شعر و هنر مرسوم آن روزگار هجو می کردند ، پیامبر اسلام (ص) خطاب به شاعران متعهد به اسلام فرمودند :
و الذى نفس محمد بیده فکانما تنضهونهم بالنیل!: “
به آن کسى که جان محمد در دست قدرت او است، با این اشعار گویى تیرهایى به سوى آنها پرتاب مىکنید”!
همچنین امام صادق (ع) فرمودند:
« تاکنون کسى در باره ما یک شعر نسروده مگر اینکه با روح القدس تائید شده است…»
… و ده ها حدیث و روایت معتبر که درباره ی شعر و شاعری از پیشوایان دینی نقل شده است و غیر از رسول گرامی اسلام (ص) که سعی می کردند از بیان شعر خودداری کرده و حتی اشعار دیگران را نیز به گونه ای شکسته بیان کنند ( به جهت حمل نشدن کلامشان به وحی !! ) پیشوایان معصوم اکثرا شاعر و یا دست کم توانا بر شعر و ادبیات بودند و برای شعر و شاعری نقشه ی راه ، هدف و وظیفه ای تبیین و تشریح می فرمودند چنانکه امیر مؤمنان على (ع) هنگامى که گروهى از یارانش در یکى از شب هاى ماه مبارک رمضان به هنگام افطار، سخن به شعر و شاعران کشیدند، آنها را مخاطب ساخته و فرمودند :
اعلموا ان ملاک امرکم الدین، و عصمتکم التقوى، و زینتکم الادب، و حصون اعراضکم الحلم
” بدانید ملاک کار شما دین است، و مایه حفظ شما تقوى است، زینت شما ادب و دژهاى محکم آبروى شما، حلم و بردبارى است”
در انقلاب اسلامی مردم ایران نیز ، «شعر » هنر اول بود … هنری که روح نغمه های ماندگار انقلابی محسوب می شد وتوانست خشم مقدس و خروش و غیرت و معرفت انقلابی مردم را به اوج برساند . خلق آثار کم نظیر ادبیات انقلاب ، مقاومت و دفاع مقدس شاهد این مدعاست .
«محمد زمان گلدسته» ، شاعری است که توانست چراغ شعر آئینی را پرفروغ نگه دارد و امید است – آنچنان که او ققنوس وار از میانمان رفت – در آینده شاهد شعله های زبانه کشیده شده ی شعرآئینی در استان باشیم و «محمدزمان وار» ، شاهد رویش شاعرانی باشیم که انقلابی می سرایند ، انقلابی می اندیشند و دغدغه ی ترویج معارف اهل بیت (ع) با زبان هنر را دارند .
ققنوس ، همان پرنده ی افسانه ای است که می سوزد و از خاکسترش ققنوس دیگری تولید می شود . بعد از مرحوم« حاج محمد رضا آغاسی» ، «محمد زمان گلدسته» علمدار گونه ای از شعر آئینی بود که هم مخاطب خاص داشت و هم مخاطب عام … ققنوسی رفته است و باید منتظر رویش های بعدی باشیم . نقش دست اندرکاران فرهنگ و هنر در تقویت رویش های شعر و هنر انقلاب ، نقشی مهم و اثرگذار خواهد بود .
مجتبی طالبی
نویسنده و تهیه کننده صدا و سیما – مدرس دانشگاه
